Narodowi socjaliści ustanowili trzy kategorie obozów koncentracyjnych (I, II i III) odnoszących się do różnic egzekwowania aresztu.  Pismo ze stycznia 1941 reguluje ten podział: zgodnie z tym rozporządzeniem obozy koncentracyjne Dachau i Sachsenhausen były przeznaczone dla więźniów I kategorii („więźniów aresztu ochronnego, mało obciążonych i bezwzględnie zdolnych do poprawy”). Więźniowie III kategorii byli uważani za „ciężko obciążonych - zwłaszcza ci, którzy byli jednocześnie skazani za przestępstwa - wyjątkowo aspołecznych i dlatego trudnych do resocjalizacji”. Oni mieli być kierowani do Mauthausen. Ponieważ wytyczne te doprowadziłyby do częstego przenoszenia więźniów z jednego obozu do drugiego, na początku 1942 roku zostały one przez inspekcję obozów koncentracyjnych de facto pozbawione mocy prawnej.