Jeśli istniało wiele dokumentów dotyczących jednej osoby internowanej, zakładano całe akta. Karty te można było rozpoznać po sygnaturze akt (wł. pratica), podanej obok nazwiska. Akta trafiły do ITS wraz z kartoteką w 1956 roku. Zbiór ten jest jednak niekompletny i teczki akt są często puste.